14.

Mijały dni od moich urodzin. Od tego czasu chodzę wiecznie głodna. W dodatku spóźnia mi się okres. Piotrek wyjechał razem z Resovią do Olsztyna na mecze a ja zostałam sama. Martyna siedziała w domu i nie mogła do mnie przyjechać ponieważ zbliżał się jej termin porodu, a moje objawy co raz bardziej mnie niepokoiły. Postanowiłam zadzwonić do Iwony. Poprosiłam by jeśli mogła to czy by przyjechała. Po 15 minutach była u mnie. Wysłuchała co mi dolega i kazała iść do apteki po test by potwierdzić w 100% jej teorie. Gdy wróciłam do domu zrobiło mi się niedobrze i szybko pobiegłam do ubikacji. Po jakimś czasie zrobiłam ten test. Widniały na nim 2 kreski. To potwierdza teorie byłej pani Ignaczak. Będę mamą. Chciałabym jak najszybciej poinformować o tym Piotrka jednak tak przez telefon nie wypada. Iwona wpadła na pomysł że zawiezie mnie tam i po meczu mu wszystko powiem. Spakowałam do torby najpotrzebniejsze rzeczy i ruszyłyśmy w stronę Olsztyna. Obie całą drogę rozmawiałyśmy jakbyśmy znały się jak łyse konie. Do Olsztyna dotarłyśmy przed rozpoczęciem meczu. Mecz skończył się wynikiem 3:1 dla drużyny z Rzeszowa.
Po mecz podbiegłam do Piotrka.
-Co ty tutaj robisz?
-Muszę ci coś powiedzieć,a to nie jest rozmowa na telefon.
-Olka cie nachodziła czy co?
-Nie!
-No to co?
-No bo ja, no bo ty...kurde! Jestem w ciąży.
-Na prawdę?!
-Nie kurde na niby. Jasne ze na prawdę tatuśku.
-Jestem najszczęśliwszym facetem na świecie!
Zaczął mnie kręcić ze szczęścia. Ciekawy Igła do nas podbiegł jak to on.
-Z czego wy się tak cieszycie? Też chce się z wami pocieszyć!
-Krzysiu a jak ci powiem ze jestem w ciąży i będziesz wujkiem to będziesz się cieszył?
-Serio?! Nie no gratuluje wam.
I ścisnął nas oboje z całej siły.
-Ał ał Krzysiu puść mnie już ,bo tego dziecka nie urodzę.
-A no tak przepraszam przepraszam.
Po mecz poszliśmy wszyscy na kolacje. Ja zamówiłam dużą porcje sałatki i kurczaka do tego. Wszyscy patrzyli się na mnie trochę dziwnie. Śmialiśmy się wszyscy bo Igła opowiadał jak Pit będzie się zajmował dzieckiem. Pitowi to chyba się nie spodobało, ze jest obiektem żartów i poszedł do pokoju. Pobiegłam za nim. Dosłownie zatrzasnął mi drzwi przed nosem. Zaczęłam pukać. Żadnej odpowiedzi. W końcu weszłam bez pukania.
-Piotrek co się stało? Od kiedy się przejmujesz żartami Igły?
-Nie o to chodzi.
-A o co?
-Boję się że będę złym ojcem.
-Ej ej nie ma się co bać. Będziesz najlepszym ojcem na świecie.
-Tylko tak mówisz by mnie pocieszyć.
-Wcale nie!
-Nie krzycz na mnie.
-Nie krzyczę wcale.
Usiadłam na łóżku plecami do Piotrka. Usiadł obok mnie i zaczął mnie całować po szyi. Uśmiechnęłam się pod nosem jednak zawsze wszystko ktoś musi przerwać i był to Kosa.
-Grzesiek mama cię nie uczyła ze należy pukać?
-Tylko że to też jest mój pokój, więc pukać nie muszę.
-O tak najlepiej znaleźć mnie i Piotrka w niezręcznej sytuacji i zawołać Igłę do kompletu?
-O dzięki. Będę pamiętał na przyszłość.
Musiałam się pożegnać z Pitem i wrócić do Rzeszowa wraz z Iwoną. Rozstania są zawsze ciężkie dla nas obojga.

Oczami Piotrka
Po tym jak Paulina pojechała z Iwoną do Rzeszowa nie miałem co z sobą zrobić. Włączyłem laptopa i zacząłem przeglądać zdjęcia z Sylwestra u Igły. Jedno było tak fajne, ze postanowiłem wstawić je na Facebooka. Przedstawiało ono Paulinę tańczącą na stole. Dodałem je i podpisałem „Ja uwielbiam ją, ona tu jest i tańczy dla mnie ♥”. Pewnie zabije mnie za te zdjęcie ale mnie tam się ono strasznie podoba. Przejrzałem jeszcze pocztę i zasnąłem.

Oczami Pauliny
Od razu po powrocie padłam na łóżko. Wtuliłam się w poduszkę i próbowałam zasnąć jednak telefon mi wszystko przerwał. Na wyświetlaczu pisało „Domii ♥” więc odebrałam.
-Co tam?
-Wejdź szybko na Skype. Ale to migiem!
Rozłączyłam się i włączyłam laptopa.
-Co się stało? Pali się czy co?
-Nie jeszcze nie. Ale stęskniłam się za tobą.
-Dobra co jest?
-Będę miała cesarkę bo mały źle się ułożył.
-A kiedy?
-Jutro. Boje się strasznie bo to moje pierwsze dziecko.
-Wszystko będzie dobrze. A imię wybraliście?
-Ja chce żeby był Maciek,a Bartek chce by był Kacper i doszliśmy do kompromisu, ze mały będzie miał dwa imiona. A w ogóle co u ciebie? Jak z Piotrkiem?
-Mam nadzieje ze wygodnie siedzisz bo muszę coś wam powiedzieć.
-To słuchamy.
-Jestem w ciąży.
-No w końcu! - wykrzyczał Bartek.
-No siostra to bardzo dobra wiadomość.
-Ej ja muszę kończyć bo Martyna dzwoni.
-Jasne młoda to do później
-No papa.
Odebrałam szybko telefon od Martyny. Okazało się że rodzi. Szybko zadzwoniłam po taksówkę i zabrałam ja do szpitala. Gdy Marti była już na porodówce to próbowałam się dodzwonić do Igły. Udało mi się dopiero po 20 minutach.
-Igła jak najszybciej byś mógł być w Rzeszowie?
-A co tam?
-No bo jak by tu powiedzieć.
-Najlepiej wprost.
-Martyna rodzi. Nie martw się zawiozłam ją do szpitala.
-Będę najszybciej jak się da.
-Spoko to czekamy.
Czekałam na korytarzu, aż ktoś wyjdzie i powie że Martyna urodziła. Po 3 godzinach w końcu ktoś wychylił się stamtąd.
-I jak panie doktorze? Martyna urodziła?
-Tak. Przed chwilą właśnie. Piękną zdrową córeczkę.
-A mogę do niej wejść.
-Proszę bardzo.
Gdy weszłam do sali, to pielęgniarka właśnie obmywała małą Zuzie. Ona jest taka słodziutka.
-Paulina mam do ciebie pytanie w imieniu swoim i Krzyśka.
-Słucham.
-Czy byś została chrzestną Zuzi?
-Ojej to będzie dla mnie zaszczyt. Oczywiście ze się zgadzam.
-Cieszę się.
Po chwili wpadł Igła z aparatem a za nim zdyszany Piotrek. Zabrałam Ignaczakowi aparat by on mógł potrzymać na rękach swoją nowonarodzoną córeczkę. Mam nadzieje ze z charakteru nie pójdzie w Igłę bo wtedy ciężkie noce przed nimi. Piotrek mnie cały czas przytulał od tyłu żebym nie zasnęła tylko, bo od dwóch dni nie spałam. Igła kazał mi iść do domu i wypocząć jednak ja się upierałam ze wszystko jej w porządku. Jednak Piotrek na siłę zaniósł mnie do samochodu i zawiózł mnie do domu był odpoczęła i coś zjadła, że jutro zobaczę małą. Chciałabym już mieć taką malutką istotkę i już móc ją przytulić, by jak będzie starsza spełniać jej najskrytsze marzenia.

___________________________________________________________________________
 Dziękuje wszystkim za tyle komentarzy. Jest mi bardzo miło. Kolejny rozdział pojawi się jeśli będzie minimum 25 komentarzy. A i rozważam usunięcie bloga. Ale to nie jest w 100% pewne. Jeszcze raz dziękuje wszystkim którzy czytają. :)