33.

Kolejne dni mijały podobnie. Odwiedzałam Piotrka w szpitalu, siedziałam kilka godzin i wracałam do mieszkania. Dominika wróciła do Sochaczewa, bo obecnie tam pomieszkiwała. Teraz przyjechali rodzice Piotrka.

Niepokoiło mnie krwawienie  z rany po operacyjnej Piotrka. Lekarze uspokajali, że to normalne po usunięciu śledziony. Piotrek nadal był bardzo słaby i dużo spał, ale to dzięki lekarzom, którzy zlecali mu podawać środki nasenne w celu szybszej regeneracji organizmu.

Gdy pielęgniarka przyszła zmienić kolejną kroplówkę i zapytała z ciekawości czy wiem kiedy chory będzie miał operację. Moja reakcja była do przewidzenia

-Jaką operację?- krzyknęłam aż Piotrek się przebudził

-To pani nic nie wie?

-Jak widać chyba nie

-A to proszę zapytać lekarza –odpowiedziała nie patrząc mi w oczy

-Ale siostra coś wie?

-Nie mogę udzielać takich informacji. Proszę zapytać lekarza prowadzącego –powiedziała i szybko opuściła pomieszczenie. Już miałam wychodzić z Sali w poszukiwaniu lekarza, gdy obudził się Piotrek

-Cześć Kotek

-Cześć –uśmiechnęłam się

-Długo spałem?- złapał mnie za dłoń, odwzajemniłam uścisk

-Wystarczająco długo, ale to dobrze, szybciej wyzdrowiejesz.

-A właściwie nie wiesz kiedy będę mógł wrócić do domu? Przecież już dobrze się czuję

-Piotruś to jest oznaka, że chyba źle się czujesz!? Widzisz te wszystkie aparatury? Do domu mamy je wziąć?

-Hmmm chyba będę musiał poprosić o łóżko małżeńskie

-Gdzie?

-tutaj

-A po co?

-Żebym mógł z tobą spać –mówił to tak spokojnie, a moje oczy chyba były wielkości pięciozłotówki

-Oj majaczysz jak nie wiem –uśmiechnęłam się blado. Chciałabym aby ten zły sen się skończył. Żeby było jak dawniej.

Piotrek był tak naszpikowany lekami przeciwbólowymi i nasennymi, że co chwilę zasypiał. Gdy zasnął udałam się w poszukiwaniu jego lekarza. Po głowie przechodziło mi jedno słowo ‘operacja!’. Co mu jest? Wydaje się, że jest odrobinę lepiej. Obrzęk mózgu ustępuję, siniaki, zadrapania znikają. W końcu udało mi się dopaść lekarza, gdy wychodził z innej Sali

-Przepraszam pana, panie doktorze, chciałabym zapytać o stan… -przerwał mi

-Pani, pani..?

-Zatorska, narzeczona Piotra Nowakowskiego, leży od 5 dni w tym szpitalu

-Tak, tak wiem. Stan pacjenta się poprawia. Jeśli nie będzie żadnych przeciwwskazań jutro wykonamy zabieg

-Jaki zabieg?!

-Lewa ręka pana Piotra jest złamana w odcinku łokciowym. Jednak po wykonaniu zdjęcia RTG widać przemieszczoną kość. Operacyjnie złożymy, aby nie było komplikacji w dalszej rehabilitacji

-A czy może mieć jakieś problemy z tą ręką? Z powrotem do sportu?

-Za wcześnie na takie odpowiedzi, ale mogę obiecać, że zrobimy wszystko co w naszej mocy aby powrót do wyczynowego sportu był jak najbardziej możliwy.

-Może to głupie pytanie, ale czy on długi okres czasu spędzi w szpitalu?

-Hmmm –lekarz się zamyślił. –A przepraszam, kiedy termin porodu? –uśmiechnął się

-Za 1,5 miesiąca, dlaczego pan pyta?

-Jeśli wszystko będzie zmierzało w dobrym kierunku to ojciec dziecka jak się domyślam będzie uczestniczył przy narodzinach, o ile nie zemdleje –uśmiechnął się szeroko

-Zawsze to jakaś dobra informacja

-Proszę być dobrej myśli –lekarz puścił oczko a ja się bez namiętnie uśmiechnęłam.

Wojciech Kuźma – bo tak nazywał się lekarz prowadzący Piotrka był naprawdę bardzo miły. Około 45 lat, lekko szpakowaty, dość wysoki –oczywiście nie pokroju siatkarza. A co najważniejsze krótką rozmową w beznadziejnej sytuacji potrafił człowieka podnieść na duchu.

Kupiłam sobie wodę mineralną w automacie, który stał na korytarzu i wracałam do Sali w której leżał Piotrek. Gdy otwierałam drzwi usłyszałam, że ktoś mnie woła z oddali, odwróciłam się

–Pani Zatorska - podszedł lekarz Kuźma

-Słucham? Coś się stało?

-Nie, tylko chciałem poinformować, że dzwoniła policja. Chcą się spotkać z pacjentem w celu przesłuchania

-Aha, ale czy teraz odpowiedni moment?

-Nie, spokojnie. Mają przyjść za kilka dni

-Dobrze, dziękuję za informację.

Posiedziałam chwilę przy łóżku środkowego i wróciłam do domu. W ostatnich dniach czułam się jak jakiś robot. Sen, szpital, sen szpital, i jakiś posiłek.

Dzisiaj miał odbyć się zabieg. Piotrek wydawał się być w ciut lepszym stanie niż poprzedniego dnia. Około 10 lekarze zabrali go na blok operacyjny. Zabieg miał trwać ok. 1 – 1,5 h. siedziałam pod salą operacyjną. Właściwie to mało siedziałam tylko chodziłam tam i z powrotem i tak w kółko. Co chwilę jakieś pielęgniarki wchodziły i wychodziły a ja wypatrywałam z nadzieją że mój Piotrek jest już wieziony na salę. Minęły co najmniej 2 godziny a operacja nadal trwałą. W końcu usiadłam, bo miły ciężar mojego brzucha dawał o sobie znać. Przez głowę przelatywało mi tysiące myśli i setki scenariuszy. Nerwowo wypijałam łyk za łykiem wody a w gardle ciągle miałam sucho. Naprzeciw mnie otworzyły się drzwi windy, stała w nich dość wysoka postać ale z daleka nie widziałam jej twarzy, było ciemno na końcu korytarza. Osoba ta zmierzała w moim kierunku.

-Cześć Paulina

-Yyy… cześć. A ty tutaj czego?

__________________________________________________________________________

i mamy kolejny :) Przepraszam że tai krótki ale poprawianie ocen i brak pomysłów...zaczynam się powoli wypalać :( Mi osobiście nie podoba sie ten rozdział, ale kolejny będzie lepszy :) nie zapomnijcie lajknac KLIK